"......Aydınlık bir kış sabahıydı. Annem karşıladı, Hrant'ların acılı evine doğru giderken ayakkabı boyacısı bir çocuk gördük yolun üzerinde. Boya sandığına çarpıp kırmışlardı. Tek başına bütün gün ev geçindiren, ekmek teknesi elinden gitmiş bu çocuğun, hayatının büyük bir bölümünü yetimhanelerde büyümüş sonra da Anadolulu kimsesiz ve yoksul çocukların sığındığı Tuzla Ermeni Çocuk Kampı'nda geçirmiş olan Hrant'ın bize hoşça kal işareti olduğunu da düşünmedik değil." (Şafak Pavey, Nereye Gidersem Gökyüzü Benimdir, s.182)
No comments:
Post a Comment