mutsuzluk seyircisi

fırtınaya dönsün diye umarak sesim

fısıldadım ona, ne olduğunu:

- Mutsuzluk seyircisi

ve sordum

peşine geceleri takan bir öfkeyle:

- Bu nasıl bir mevsim?

biliyor mu mutsuzluk seyircisi?

gözlerinin önünde devinen dünyamda

boşa geçmiş ayların uğultusu giderek çoğalır

akmayan hayatların, işlemeyen saatlerin

kafese dönüşen korkunç gürültüleri büyür!

bilmeli mutsuzluk seyircisi:

yaz yağmurlarını özledim,

toprak kokusunu, çocuk gözlerini,

yolları ve ege ormanlarını...

özledim sahilde gün batımına benzeyen kadını,

o hiç gelmeyen kadını.

bilir mi mutsuzluk seyircisi?

artık sabaha yaklaştığımı,

şu karanlık gecenin

içimdeki limanların ateşiyle

yandığını...

k.

(Fotoğraf: Père Lachaise Cemetery, Paris - 2013)